Rozdział 7 - Księga I

***Sydney***
- Sydney???
Leniwie unoszę powieki. Zapalam nocną lampkę i rozglądam się po ciemnym pokoju, w którym się znajduję. W pamięci próbuję odtworzyć zdarzenia ostatniej nocy, ale zaraz po kolacji z James' em film się urywa.  Nie wiem nawet jak powrotem trafiłam do Instytutu.  Jeszcze raz obrzucam spojrzeniem pomieszczenie.   Oprócz mnie  nie ma tu nikogo. Zdezorientowana marszczę brwi.
- Jesteś tam, skarbie?-  znów rozlega się znajomy głos
Mrugam  i dopiero po chwili kojarzę, że głos rozlega się w mojej głowie.
-Tommy?- pytam w myślach, zerkając na pierścień spoczywający na moim palcu.
-Mam świetną wiadomość.- choć tak naprawdę, słyszę tylko urywki jego myśli,  potrafię w nich wyczuć podekscytowanie.
Zerkam na zegarek. Jest 4:00. Na Anioła,  on ma naprawdę genialne wyczucie .
- Możesz się streszczać. Tutaj, w Ameryce ludzie próbują jeszcze spać.
- Obudziłem Cię? Wciąż nie mogę się przyzwyczaić  do tych cholernych stref czasowych.
-Do rzeczy, Thomas!
- Chciałem Ci,  tylko przekazać, że za 2 dni nie będą  już dla nas problemem.
Gwałtownie unoszę się do pozycji siedzącej.
- Skończyłeś szkolenie?- z podekscytowania moje serce zaczyna szybciej bić.
-Idź już spać.  Widzimy się w czwartek.
Zanim jednak zapadam w sen, szepczę  jeszcze w przestrzeń:
- Trzymam za słowo.
--------------------------------------------------------------------------------
Jakieś 3 godziny później...
Kiedy w końcu się budzę, postanawiam, że za żadne skarby świata nie mam ochoty na  śniadanie w towarzystwie rodziny Lightwoodów. Natomiast kawa i naleśniki w jednym z Nowojorskich barów brzmią całkiem nieźle.  Powoli zwlekam się z łóżka i podchodzę do szafy. Po chwili decyduję się na koszulę w biało-wiśniową kratę i obowiązkowo czarne rurki.  Szybko maluję rzęsy i pozwalam, by moje ciemne włosy luźno opadały na ramiona. Ze względu na to, ze na zewnątrz wciąż jest jeszcze chłodno, zakładam płaszcz w kolorze bordo i czarne wiązane buty. Kiedy jestem już gotowa biorę do ręki telefon, a także ulubione słuchawki i wychodzę za drzwi. 

Idąc w stronę wyjścia sprawdzam jeszcze skrzynkę mailową. Cholera... 6 nieprzeczytanych wiadomości od Mellissy.  Pochłonięta czytaniem, nie zauważam chłopaka, z którym  przez przypadek się zderzam. Telefon wypada mi z ręki.
- Patrz jak chodzisz- warczę, schylając się po urządzenie.
- Przepraszam,  ja...
Z irytacją podnoszę wzrok na chłopaka. Ku mojemu zaskoczeniu jest to Alec Lightwood.
Lustruję go spojrzeniem. Mój wzrok zatrzymuje się na książce, którą trzyma w ręce.  Czytając tytuł,  mimowolnie się uśmiecham.
- Nie można przeżyć na nowo czasu, który już raz się przeżyło. - recytuję z pamięci.
Widząc zdezorientowaną minę nocnego łowcy,  kiwam brodą w kierunku powieści. 
- "Wielki Gatsby"- tłumaczę
Na jego twarzy pojawia się nikły uśmiech.
- Czytałaś?
- Jedna z moich ulubionych.  - odpowiadam po chwili
Alec przygląda mi się z zainteresowaniem.
- Jesteś pierwszą dziewczyną, która czyta klasykę,  jaką znam.
Uśmiecham się z rozbawieniem.
- Wezmę to za komplement.
- Co tak właściwie tu robisz?- pyta- Nie idziesz na śniadanie?
- Mam zamiar zjeść coś na mieście.
Alec uśmiecha się przebiegle.
- Znam idealne miejsce.
________________________________________________________
Przepraszam kochani,  że tak długo musieliście czekać,  ale szkoła daje w kość.
Rozdział wyszedł kiepski, ale przynajmniej jest.
Next pojawi się prawdopodobnie w okolicach piątku,  bo musze zdać najpierw egzaminy gimnazjalne. Powodzenia, wszystkim piszącym ;)
Mam nadzieję,  że skomentujecie
~adeczka45